A New Adventure

Van een flinke afstand was ze nauwelijks te zien tegen de donkere bergwand aan. Haar vacht verzorgde een prima camouflage en onttrok haar aan de meeste ogen. Maar stiekem zou ze het niet erg vinden om eindelijk iemand tegen het lijf te lopen. Ze was al meer dan een maan onderweg zonder iemand te hebben gezien of gesproken. En als ze eerlijk moest bekennen, was een avontuur beleven vele malen leuker als ze werd vergezeld door een reisgenoot.
En avonturen zou ze ongetwijfeld gaan beleven in dit nieuwe gebied. Met een grijnsje rond haar lippen spelend zette Quinn haar poten op een recht stuk rots. De weersomstandigheden hadden een flink plateau uit het gesteente gesleten, waardoor er een soort natuurlijk uitzichtspunt was ontstaan. Tevreden hield de jonge wolvin haar pas in en liet haar ijsblauwe blik over het terrein glijden. De bergen eindigden - eindelijk - en maakten plaats voor wat vlakker terrein. In de verte kon ze bossen onderscheiden, en een rivier slingerde zich er als een zilveren slang doorheen. Een euforisch gevoel nestelde zich in haar borst. Haar staart schoot de hoogte in en Quinn moest zich inhouden om haar stem niet over de bergen te laten schallen. Zo graag wilde ze haar aanwezigheid ook niet kenbaar maken. Hoewel de roep van de wilde avonturen sterk was, bleek haar gezonde verstand nog sterker. Eerst eens kijken of er überhaupt ruimte was voor nieuwelingen in dit gebied. Haar tocht ging voort. Bergafwaarts.

En verdomme, nú ging het pas bergafwaarts! Terwijl zijn tong uit zijn bek bungelende, spurtte Xerxes voor de woedende, paniekerige en vooral gevaarlijk snelle kudde uit, die als een lawine van bont en vlees achter hem aan stormde. Het was een grandioos idee geweest, echt waar, tot Dak natuurlijk had besloten in plaats van het moederbeest de stier pissig te maken. Wat had kunnen eindigen in een smakelijke lunch bleek uiteindelijk een regelrechte ramp.
Steen. De lenige jongwolf zette zich af met zijn achterpoten en sprong in een prachtig boogje een aantal pootlengtes verder naar beneden. Na de klap op zijn schouders minder gracieus op te vangen, verscheen er plots een donker vlekje niet veel verderop. Top. Met zijn amberen ogen tot spleetjes geknepen probeerde Xerxes te achterhalen wat voor harig beest daar rondscharrelde, en brulde hij alvast het eerste wat in hem opkwam: 'Opgedonderd! Vleesballen in aantocht!'

De grond beefde. Met een diepe frons bleef Quinn staan en verroerde zich niet meer. Verschillende scenario's kwamen voorbij in haar gedachten. Sneeuwlawine? Nee, deze berg was niet hoog genoeg voor sneeuw. Steenlawine? Een kiezel stuiterde langs haar heen. Haar ogen werden groot.
'Opgedonderd! Vleesballen in aantocht!!' klonk plots een verrassend jonge stem van boven haar. Met een ruk draaide Quinn zich om en kreeg de schrik van haar leven. Een jonge wolf met een witte vacht, achtervolgd door een kudde op hol geslagen runderen. Die in een wel heel snel tempo op haar afgestormd kwamen. Opdonderen leek haar niet eens zo'n heel slecht plan in deze situatie.
De witte bal vacht stoof haar soepel voorbij. Het duurde niet lang voordat de donkere wolvin zelf in actie kwam en de helling af racete. Haar poten vraten de grond onder haar weg. Met haar staart zocht ze naar balans. Nu onderuitgaan zou niet alleen zeer gênant zijn, het had waarschijnlijk meer dan een paar gebroken botten tot gevolg.
'Er zijn betere manieren om je dagelijkse dosis adrenaline binnen te krijgen, weet je dat?' riep ze naar de jonge wolf toen ze naast hem kwam te rennen. Ze sprong van steen naar steen, versnelde nog een beetje, maar durfde niet achterom te kijken naar hoe dichtbij de kudde inmiddels al was. Eén misstap en ze kwam onder die gemene hoeven terecht.

Toen Xerxes met een rotvaart langs het dier stoof, kleefde er een vlaag van geur in zijn snuit die hem mededeelde dat deze slome rakker niemand minder was dan een vrouwelijke soortgenoot. Abrupt verscheen er een grijns rond zijn bleke lippen. Had hij tenminste goed gezelschap als hij een zeker dood ontvluchtte.
'Er zijn betere manieren om je dagelijkse dosis adrenaline binnen te krijgen, weet je dat?' klonk haar heldere stem naast hem. De wolvin was naast hem komen hollen en ploegde door de kiezels als een bruinvis door de woeste golven. Xerxes kon zijn zelfverzekerde grijns niet loslaten. Nog niet.
'Wees nou 'ns eerlijk, er is echt niks heerlijker dan-' Boomstronk. Sinds wanneer groeide er bomen op dit godenvergeten rotsblok?! Met wat moeite trok de jongwolf zijn blik los van de lady en wierp 'em op het landschap onder hen. De horizon was al keurig bedekt met de warrelige kronen van een groengrijs naaldwoud. Perfect!
'Erm, oké schat, luister. Als ik 't teken geef, storm je bakboord alsof je leven er vanaf hangt, want dat is nu ook het geval! Capiche?' Het gedreun van de hoeven op de stenen lieten zijn oren bijna janken, en zijn longen stonden ondanks zijn befaamde uithoudingsvermogen in de fik. Voor de verandering liet Xerxes zijn opgetrokken lippen zakken. Showtime. 'NU!'

De wolf grijnsde haar toe, vreemd genoeg leek hij niet onder de indruk van de kiloknallers die hen op de hielen zaten. 'Wees nou 'ns eerlijk, er is echt niks heerlijkers dan-' Quinn hield haar snuit in de plooi toen het dier plots moest uitwijken voor een boomstam, die zij natuurlijk al lang had zien aankomen. Ze kon de opmerking die op haar lippen lag echter niet binnenhouden.
'Je te pletter rennen tegen een blok hout? Platgewalst worden door een kudde woeste hoefdieren?' suggereerde ze droogjes. Behendig omzeilde ze zelf een boom, sprong via een grote kei de lucht in en landde weer naast de witte wolf.
'Erm, oké schat, luister.' Schat? Geïrriteerd trok ze met een oor. Waar haalde hij het gore lef vandaan om haar schat te noemen? 'Als ik 't teken geef, storm je bakboord alsof je leven er vanaf hangt, want dat is nu ook het geval! Capiche?' Niemand noemde haar schat. Ook onbekende maar knappe jongwolven niet.
'Nou moet je eens goed luisteren,' begon ze, maar ze werd ruw onderbroken door zijn schreeuw. Wacht, wat? Lichtelijk in paniek zag ze hoe de wolf bij haar vandaan rende. Wat moest ze doen? Ze kon zich niet herinneren wat hij tegen haar had gezegd nadat hij haar schat had genoemd. 'Wacht op mij!' riep ze, en stormde achter hem aan.

Scheef stoof de blanke jongwolf stuurboord, van plan vlak voor de neus van de kudde weg te glippen en zo de stampede te laten stoppen bij de boomgrens. Helaas ging ook dit fout.
'Wacht op mij!' brulde de babe. Huh?! Xerxes keek over zijn schouder terwijl hij steeds meer afstand probeerde te creëeren tussen hem en de verwilderde runderen. Sierlijk als een-.. nou ja, gewoon sierlijk, sprintte de wolvin in z'n spoor, overduidelijk bezig met roet in het eten te strooien. Dames ook altijd..
'Bij Lunos' harige ballen, schat! Bakboord! Ga bak-' Toen dreunde het gewicht van tig zwerfkeien hem van zijn poten. Alle lucht werd uit zijn longen geslagen, waarna een loodzware hoef zich nog even in zijn onderbuik plantte. Xerxes proestte en wist zijn val met zijn elleboog op te vangen toen hij pijnlijk neersmakte op de ruwe kiezelgrond.
Hijgend, bijna happend naar adem, probeerde hij nog een stukje verder weg te kruipen, maar zijn hele lichaam gilde het uit van de pijn en beursheid. Verdomme.. verdomme, dit was geen manier om te gaan! Hij zette zijn klauwen in de grond en probeerde zijn gezicht in de plooi te houden, terwijl een stukje verderop de minder rebelse runderen keurig in een groep hun paniek uitte.
Wazig keek hij omhoog, om te ontdekken dat de kudde niet veel groter was dan dit. Mooi. Met wat goede reflexen, soepele manoeuvres en.. Bloed druppelde in zijn prachtige witte vacht. Direct klemde Xerxes zijn kaken op elkaar, zijn hartslag sprong nog verder omhoog en zijn buik trok samen. Bloed. Een zengende pijn trok door zijn schouder, samen met wat nieuw bloed dat in zijn nek sijpelde.
Met ingehouden paniek speurde de bleekscheet de bergvoet af naar de lady. Ze had zijn angst toch niet gezien. Toch?

De andere wolf was blijkbaar totaal iets anders van plan, want hij keek geschrokken om toen ze hem volgde. 'Bij Lunos' harige ballen, schat! Bakboord! Ga bak-' Zijn zin maakte hij nooit af. Quinn keek ongelovig toe hoe hij ondersteboven werd gekogeld door een losgeslagen rund. Een kluwen van vacht en poten. Het hoefdier denderde door, haar soortgenoot...
Quinn sprintte op hem af terwijl hij haastig overeind krabbelde. Haar blik was gevestigd op de rest van de kudde. Met een grauw sprong ze vlak voor de witte wolf en rende de wilde dieren een stukje tegemoet. Haar lippen waren opgetrokken, haar nekharen opgezet, en haar staart schoot de hoogte in. De voorste dieren brulden in paniek en weken voor haar uiteen. De volgende linie-
Met een snoekduik kon ze nog net op tijd een rund ontwijken, die haar niet had gezien. Kiezels spatten op onder de scherpe hoeven. Ze gromde nogmaals, harder nog dan eerst. De volgende dieren sprongen weer opzij. Tevreden liep ze een stukje achteruit.
Plotseling werd ze zich bewust van de scherpe geur die in haar neus brandde. Wolvenbloed. Was de jonge wolf gewond? Ze waagde een snelle blik achterom. De witte vacht zat nu onder de rode vlekken, rond zijn schouders en hals. Ze trok haar neus op en hoopte dat de wonden niet al te diep waren. Daar zou ze straks wel naar kijken, als de kudde was verdwenen.

Daar stond zijn reddende engel! Een dapper rotsblok van donkere pels en spieren, die wild grauwend de stampede op afstand hield. Xerxes voelde dat er een glimlach op zijn bek verschenen was, maar was te verdoofd om hem in te slikken. Rund na rund denderde van de berg af, tot de kudde uiteindelijk werd gesloten door een paar kalveren die hun lange spillepoten uit hun lijf renden.
Het galmen van hun hoeven rommelde als donder langs de bergwanden, maar het enige wat er nog vernomen kon worden van de kudde waren de stofwolken die ze opgeworpen hadden.
Voorzichtig flopte Xerxes op zijn zij, met de bloederige schouder naar de lucht gericht en legde zijn bonkende kop in het grint. Het was voorbij. Eindelijk. Hij bleef een tijdje liggen, maar zodra hij pootstappen op de kiezels hoorde, tilde de jongwolf zijn slanke koppie op en keek de dame met een stoïcijnse blik aan, absoluut niet van plan haar ook maar de impressie te geven dat hij pijn had.
'Jammer dat - argh - de runderen niet zo.. onder de indruk waren van.. van je charmes,' zei hij met een knipoog die eerder leek op een stuiptrekking.

Quinn nieste even door de stofwolken die achterbleven nadat de kudde tussen de naaldbomen was verdwenen. De rust keerde terug. De jonge wolvin draaide zich om en wandelde terug naar waar haar witte soortgenoot tussen de kiezels lag.
Er was geen enkele emotie op zijn bleke snuit te bekennen, wat haar deed vermoeden dat hij in stilte pijn leed. Ze kende hem pas een paar minuten, maar ze had al in de gaten dat als zijn grijns verdwenen was, er ernstiger zaken speelden. 'Jammer dat - argh - de runderen niet zo... onder de indruk waren van... van je charmes,' sprak hij met een zwakke poging tot een knipoog. Ze snoof. Net zoals zij niet onder de indruk was van zijn acteerwerk. Voorlichtig snuffelde ze aan zijn bebloede schouder en likte wat bloed weg.
'Als je nou gewoon een klein momentje had genomen om uit te leggen wat ter wereld "bakboord" precies is,' grijnsde ze. En hij had haar geen schat moeten noemen. Eigenlijk was het zijn eigen schuld, maar ze had niet het hart om hem dat nu te zeggen.
Ze plofte naast hem neer en waste het bloed van zijn schouder weg. Het stroomde al minder snel, dacht ze.

Na een enigszins afkeurende snuif boog de wolvin zich over zijn bebloede schouder heen, zo dichtbij dat hij haar neus boven zijn opengereten vel kon voelen snuffelen. Xerxes glimlach werd breder en ebde toen weg.
'Als je nou gewoon een klein momentje had genomen om uit te leggen wat ter wereld "bakboord" precies is,' greens de babe. Heh, ze was een stuk minder zacht dan de meeste dames die hij tegen het poezelige lijfje liep, maar dat had ook z'n charmes. Zeker toen ze naast hem in het grint plofte en zonder aarzeling zijn wond schoon begon te likken, zag Xerxes al helemaal niet in waarom Dak altijd koos voor de iele, angstige dametjes.
'Een inlander, ey? Nog nooit met de kustlui gesproken?' Voor alles een eerste keer. Xerxes was ergens wel trots op zijn zeepoten, maar hij kon moeilijk zeggen dat hij Belcrest Bay miste. Teveel.. gedoe. 'Bakboord is links in ons dialect. Maakt niet meer uit nu, we leven allemaal nog en dat-' Tijdens een uithaal van haar tong raakte ze precies een gevoelig stukje, en Xerxes piepte onmannelijk hoog. Shit. '.. is wat belangrijk is,' maakte hij zijn zin krom af.
Hij haatte bloed. Hij haatte verwondingen. En op het moment haatte hij Dak ook. Welke stompzinnige poedel liet zijn makker achter in een dodelijke stampede?! Was hij dan echt zo verschrikkelijk bang voor een paar grote vleesballen met nog grotere hoorns?
Toen de wolvin weer een extra pijnlijk stukje likte, sprong Xerxes abrupt overeind, rechtte zijn rug en zei met een dankbaar knikje: 'Je bent een scha-.. eh, held. Ik red me nu wel, bedankt.' Nu merkte hij ook de oppervlakkige schaafwond op zijn elleboog op, maar die was te klein en onzinnig om überhaupt aandacht te verdienen. Nog steeds zo bedaard als hij zichzelf krijgen kon tuurde de jongwolf naar het naaldwoud, dat zich bijna van hier tot aan de andere bergtoppen uitstrekte. Toch vertelde iets hem dat er meer was. Ongerepte wildernis dat naar hem riep. Een land, meer dan een vallei met was dennen. Iets interessanter dan een zoektocht naar de deserteur die hij ooit een vriend noemde.
'Enig idee wat er achter dat woud ligt?' vroeg hij na een tijdje. Fifty fifty kans dat deze dappere dame een lokale wolf was. En anders, wel, vast wel in voor een wandelingetje.

Zijn grijns keerde weer langzaam terug. Dat was een goed teken, dacht Quinn.
'Een inlander, ey? Nog nooit met de kustlui gesproken?' Ze schudde haar hoofd even, voordat ze haar tong weer over zijn beschadigde huid liet glijden. Ze had sowieso niet met veel wolven gesproken die niet in haar roedel zaten. 'Bakboord is links in ons dialect. Maakt niet meer uit nu, we leven allemaal nog en dat-' Hij kromp ineen onder haar aanraking en piepte hoog. Ze hield een grijns binnen. '... is wat belangrijk is.' Ze maakte een instemmend geluid. Het was inderdaad bijna een wonder te noemen dat ze er niet erger aan toe waren. Zij was er zonder verwondingen vanaf gekomen, en ook de witte jongwolf was nog in leven. Een beetje gebutst misschien, maar levend!
Opnieuw kromp hij even ineen, voordat hij opsprong. 'Je bent een scha-.. eh, held. Ik red me nu wel, bedankt.' Quinn vernauwde haar ogen eventjes toen hij weer "schat" dreigde te zeggen, maar kwam vervolgens met een grijnsje overeind.
'Geen dank. Maar als ik jou was, zou ik volgende keer achter de kudde rennen, en niet ervoor.'  Ze schudde haar vacht uit en volgde zijn blik naar het bos dat voor hen begon.
'Enig idee wat er achter dit woud ligt?' vroeg de jongwolf na een kort moment van stilte. Ah, dus hij kwam hier ook niet vandaan.
'Nope. Nog meer bomen,' reageerde ze droogjes. Stiekem stelde ze zijn aanwezigheid wel op prijs. 'Zin om uit te vinden wat er te ontdekken valt?' Haar staart schoot traag heen en weer. Ze had niet zo lang geleden nog gewenst dat ze avonturen zou beleven - liefst met een reisgenoot. Het leek haast te mooi om waar te zijn dat haar wens nu in vervulling zou kunnen gaan.

'Nope. Nog meer bomen?' Smartass. 'Zin om uit te vinden wat er te ontdekken valt?' Dat was al beter! Xerxes zag haar staart al 'n beetje heen en weer zwiepen. In voor een avontuur was ze zeker!
'Heh, je had het niet 'ns hoeven vragen!' greens de witte jongwolf terwijl zijn bleke achterzwabber op hetzelfde ritme mee begon te zwieren. Dak had dan wel geen brein, maar hij had zeker wel 'n snuit, dus als hij ooit nog van plan was zijn oude makker op te zoeken, was hij vrij dwars door het land te trekken om z'n excuses aan te kunnen bieden. De klootzak.. In ieder geval was er voor Xerxes een nieuw hoofdstuk aangebroken: het utopische hoofdstuk waarin hij met een babe aan zijn zijde een paradijs voor zichzelf claimde. Zonder onderbrekingen. Zonder bonje met pa. Zonder Dak.
Reislustig begon hij verder bergafwaarts te hobbelen, en hoewel zijn schouder het uitschreeuwde bij iedere aanraking met de grond, wilde dat de pret nog niet drukken. 'Hup hup, beweging in de hammen, m'lady,' riep hij met een wat succesvollere knipoog. 'Het land verovert zichzelf niet!'

Het antwoord liet niet lang op zich wachten. 'Heh, je had het niet 'ns hoeven vragen!' Ook de witte wolf begon te kwispelen. Quinn grijnsde, benieuwd naar de avonturen die ze zouden kunnen gaan beleven in dit nieuwe gebied. Hij hobbelde vooruit, ietwat mank door de wond aan zijn schouder, maar zag er niet minder opgewonden uit. 'Hup hup, beweging in de hammen, m'lady. Het land verovert zichzelf niet!' Ze grinnikte door de knipoog die hij haar zond.
'M'lady luistert naar de naam Quinn,' stelde ze zichzelf voor. Als ze dan veel tijd met elkaar om zouden gaan, was het wel zo beleefd om te weten wie de ander was. Opgewekt dartelde ze achter hem aan, staart enthousiast geheven. Wie wist wat ze allemaal tegen zouden komen. Ze had geen flauw idee waar ze zich bevonden, maar wat ze vanaf het uitkijkpunt bovenop de berg had gezien, was dit een ontzettend veelbelovend gebied.

De kruidige geur van verse dennennaalden kwam hem al tegemoet walmen. Nog een paar pootstappen en hij kwam aan bij de eerste sapgroene varens die het woud scheidde van de dorre rotsen. Naaldbos. Hij hield ervan.
'M'lady luistert naar de naam Quinn,' introduceerde de grijsbruine schoonheid zich een stukje verderop. Atletisch draafde ze zijn richting op, nog steeds sprankelend in haar lust naar avontuur.
'Noem me maar Xerxes, Queen Quinn.' Moeizaam onderdrukte hij een andere knipoog. Oh rustig tijger. Teveel van het goeie was zelden goed. Een beetje speels probeerde hij zijn elleboog tegen de hare te porren, maar zo ruw als hij het ooit bij Dak deed durfde 'ie niet. Onzin. Quinn was de babe die de ballen had gehad stieren van een paar zwerfkeien zwaar af te blaffen. Een lady met pit. Zijn nieuwe voorkeur.
Pas toen ze aankwamen bij de eerste varens, besloot Xerxes nog een keer over zijn schouder te kijken. Het stof was gevallen en de bergvoet was weer zoals het altijd al was geweest. Eeuwig, uniform en grauw. Zoals het hoorde. De jongwolf voelde een mondhoek weer omhoog krullen, richtte zich even op Quinn, zijn nieuwe reisgenoot, en zei toen niet al te plechtig: 'Welkom in de dappere nieuwe wereld.'

[ TOPIC UIT ]